از امام صادق علیه السلام روایت است كه فرمود:
مومن دارای توانایی در دینداری و ثبات در نرمی و ایمان در یقین
و حرص در دریافت دانش و نشاط در هدایت و نیكی در پایداری و دانش در بردباری
و زیركی در مدارا و سخاوت در مسیر حق
و میانه روی در هنگام ثروتمندی و تحمل در زمانِ نداری
و عفو در وقت قدرت و فرمانبرداری خدا در پند و اندرز دادن
و باز ایستادن از شهوترانی و پارسایی در هنگام خواهش نفس و حرص در جهاد
و نماز در وقت گرفتاری و صبر در سختی است و در فتنه ها با وقار
و در دشواری ها صبور و در فراخی شكرگزار است
و غیبت نمی كند و تكبر نمی ورزد و از خویشاوندان نمی برد و سستی كننده نیست
و درشتخوی و خشن نیست و چشمش بر او پیشی نمی گیرد
(یعنی اینگونه نیست كه ابتدا نگاه كند و سپس از نگاه خود پشیمان شود بلكه از آغاز نگاه نمی كند)
و شكمش او را رسوا نمی كند و عورتش بر او چیره نمی شود
و بر مردم حسد نمی ورزد، سرزنش می شود و سرزنش نمی كند
و اهل اسراف نیست ، ستمدیده را یاری می كند و بر بیچاره رحم می آورد،
نفس او از او در سختی است و مردم از او در راحتی اند،
میل به عزت و ارجمندی دنیا ندارد و از ذلت دنیا بی تابی نمی كند،
مردم می كوشندكه روی آورند و كوشش او در این است كه به كار خود (و تهذیب نفس خود) مشغول باشد،
دربردباری اش كمبودی نیست و در راءی و نظرش سستی راه ندارد
و در دینش زیان و خسارت نباشد، كسی را كه از او مشورت خواهد راهنمایی می كند
و كسی را كه از او درخواست كمك كند كمك می كند و از فحش و نادانی ترسان است.